وقتی بر روی لیست “افرادی که شاید بشناسید” اسکرول می کنید خیلی سریع و بدون دلیل بر روی دکمه برقراری ارتباط کلیک نکنید.

ابتدا به صفحه پروفایل شخص مورد نظر بروید، آیا وی را می شناسید؟  نگاهی به اطلاعات در دسترس، زمینه کاری و مهارت های فرد بیاندازید و در صورتی که این موارد در راستای هدف شما قرار داشت ایجاد ارتباط کنید.

همیشه این گروه از افراد را بر اساس آشنا بودن تا مهارت مشترک داشتن، دسته بندی و اولویت بندی کنید.

با کلیک کردن بر روی ایجاد کانکشن با فرد مورد نظر، یک باکس نمایان می شود که به شما اجازه می دهد یادداشتی شخصی را به درخواست خود اضافه کنید.

یادداشت شما می تواند دارای مضمون های مختلفی باشد.

شما باید دلیل برقراری ارتباط خود را با این شخص مشخص کنید

مثلا  : “خیلی خوشحال شدن هفته پیش در سمینار بازاریابی دیجیتال با شما آشنا شدم، مایل هستید در تماس باشیم؟”.

اگر هم کسی را نمی شناسید و می خواهید با او تماس بگیرید، مثلا کسی که در زمینه کاری شما فعالیت دارد اما برای شرکتی دیگر در سمتی دیگر مشغول است، پیامی از دلیل این برقراری ارتباط بفرستید.

مثلا: “من پست های شما را دیده ام و به برخی از کارهایتان هم نگاهی انداخته ام، خیلی از کارهایتان خوشم آمده و مایل هستم در ارتباط باشیم”.

عصر تکنولوژی و اینترنت است.

نمی شود ارتباط برقرار نکرد و انتظار پیشرفت داشت.

شبکه های اجتماعی مکانی برای برقراری ارتباط است.

با وجود اینکه بهترین روش برقراری ارتباط با دیگران دیدار های رو در رو است اما برقراری ارتباط از طریق شبکه های اجتماعی و اینترنت مزیت های خود را دارد.

مطمئنا با افراد زیادی در سمینار، کنفرانس یا نمایشگاه آشنا شده اید؟ در روزگار اخیر و با وجود اینترنت و متعاقبا شبکه های اجتماعی بسیاری از ما با همکاران و کارفرمایان خود با پیام و دنبال کردن آن ها آشنا می شویم.

اما برای این آشنایی باید بدانید با چه افرادی، با چه روزمه، مهارت و تخصصی و در چه زمینه ای قرار است ارتباط برقرار کنید و هدف مشخصی برای برقراری ارتباط و فالو کردن هر فرد داشته باشید.

طبیعتا وقتی یکی از افراد روی محتوای منتشر شده کامنت می گذارد یا آن را به اشتراک می گذارد و یا لایک می کند همه افرادی که او با آنها در ارتباط است هم پست شما را می بینند.

بنابراین تعداد افراد بیشتری شما را می شناسند.

اگر به طور مرتب و متناوب پست بگذارید، فرصت های بیشتری خواهید داشت.

البته اعتدال هم رعایت کنید وزیاده روی نکنید.

برنامه محتوایی مشخصی داشته باشید.

از دنبال کنندگان خود بازخورد بگیرید و ببینید نسبت به کدام نوع محتوا مشتاق تر هستند.

موضوعات را هم مختص مهارت های مشترک خود و دنبال کنندگانتان در نظر بگیرید.

سعی کنید محتوا ها پتانسیل کامنت گذاری داشته باشند و زیر هر پست شما محلی برای تبادل نظرات در رابطه با یک موضوع خاص باشد.

از سوی دیگر سعی کنید در این شبکه اجتماعی خیلی درگیر محتوا های بی ارتباط با کسب و کار و یا مهارت های خود که جنبه سیاسی، مذهبی اجتماعی دارند نشوید.

مگر اینکه حوزه فعالیت شما در این زمینه باشد.

شما در لینکدین می توانید از تصاویر، مقالات، متن، ویدئو و گیف،  و … استفاده کنید.

بخش جذاب تصاویر هستند که می توانند شامل اینفوگرافیک ها، لیست های مقایسه ای و … .

اگر از تصاویر برای پست های خود استفاده کنید افراد بهتر با پست هایتان ارتباط برقرار می کنند.

تحقیقات نشان داده که محتوای بصری ۱۱ بازدید به بازدیدها می افزاید.

بنابراین فقط به لینک گذاشتن بسنده نکنید و عکس را هم شامل کار خود کنید.

در رابطه با در تماس بودن و ارسال پیام باید دقت بالایی داشته باشید.

این کار همچون شمشیر دو لبه است.

معمولا سعی کنید در این برقراری ارتباط با توجه به مهارت و دانش فرد، از وی درخواست کمک کنید تا بتوانید اعتماد طرف دیگر را جلب کنید.

سعی کنید هر ان چه در این پیام های رد و بدل می شود کاملا کاری باشد و سوال های و اطلاعات شخصی جایی نداشته باشند.

مانند بهینه سازی موتور جست و جو یا سئو، لینکدین به شما این فرصت را می دهد که مخاطب را بر اساس کلمات کلیدی جذب کنید.

مثلا اگر به شغل مدیر محتوا اشتغال دارید، وظایف کاری تان متنوع است و کپی رایتر، ویراستار وبسایت، نویسنده، مترجم، بلاگر و نظایر این را در بر می گیرد.

معمولا افراد مقالاتی که وبسایت های دیگر نوشته اند را به اشتراک می گذارند.

اما آیا بهتر نیست خودتان دست به قلم شوید و بنویسید؟ نوشتن مقالات به عنوان محتوای کاربردی روی پروفایل لینکدین یکی از بهترین راه ها برای نشان دادن اعتبار و تخصص شما در یک حوزه ی خاص است.

نکته مهم این است که هر گاه که مقاله بنویسید و منتشر کنید شبکه تان از آن مطلع می شود و فرصت ها برای برقراری ارتباط و نشان دادن برندتان افزایش خواهد یافت.

در اینجا هم باید به یاد داشته باشید که هر روز مقاله منتشر نکنید چرا که مخاطب کلافه و خسته می شود.