این روزها به نظر می‌رسد نوشتن در اینستاگرام نسبت به وبلاگ نویسی طرفداران بیشتری داشته باشد. به خصوص اینکه جذب مخاطب در اینستاگرام راحت‌تر هم هست.

اما به نظر من مخاطبان وبلاگ زمین تا آسمان با مخاطبان اینستاگرام تفاوت دارند. البته قصد من در اینجا تقسیم مخاطبان به دو فرقه اینستاگرامی و وبلاگی نیست. بلکه کیفیت مطالعات یک فرد در وبلاگ با کیفیت مطالعه همان فرد در اینستاگرام حتی اگر دقیقاً همان مطلب با همان عنوان باشد، کاملا متفاوت است.

اینستاگرام همچون نمایشگاهی است که در آن هر کالایی از هر تولیدکننده‌ای به نمایش درآمده، از تصاویر غذاهای ما بر سر میزهایمان تا تصاویری از مناظر طبیعی در آن سوی دنیا، از کلیپ سخنرانی‌های مذهبی تا کلیپ‌های کنسرت فلان خواننده معروف در کشوری دیگر، از طنز کوچه و بازاری تا نوشته‌های نویسندگان جدید و قدیم. خلاصه هر چیزی که به ذهنمان برسد در اینستاگرم وجود دارد و اتفاقاً اعضای این شبکه اجتماعی هم صفحات از انواع مختلف و طیف‌های گوناگون را دنبال می‌کنند.

در چنین شرایطی افراد تنها با اشاره مختصر انگشت از دنیای طنز به دنیای سوگواری می‌روند و از میان تصاویر فلان اینفلوئنسر در رختخوابش به وسط تصاویر رئیس‌جمهور آمریکا در فلان اجلاس مهم جهانی پرت می‌شوند.

شاید یکی از نوشته‌های من هم به چشمشان بیاید و نگاهی از روی شتاب به آن بیندازند و شاید لایکی هم بکنند و به سرعت عبور کنند تا فرصت کافی برای تماشای سایر تصاویر و فیلم‌ها و سرکشی به سایر محتواها را هم داشته باشند.

در چنین شرایط اگر فرد تصمیم بگیرد که متن من را با حضور ذهن و تمرکز کامل بخواند، باز هم به سطحی‌ترین شکل ممکن مطالعه خواهد کرد. چون محتوای جذاب بعدی کمی پایین‌تر انتظار او را می‌کشد که هزینه رسیدن به آن صرفاً یک اشاره انگشت است. با مدیر هاب همراه باشید!

برویم و ببینیم بلاگ نویسی یا اینستاگرام نویسی؟ کدام بهتر است؟

در اینستاگرام مخاطب راحت تر جذب می شود، اما…

اما باز هم هیچ مخاطبی صرفاً برای مطالعه مطلبی که من نوشته‌ام به اینستاگرام مراجعه نمی‌کند و حتی اگر با این منظور هم مراجعه کند، قبل از اینکه مطلب من را متوجه شود و هضم کند، محتوایی دیگر به زور در گلویش چپانده می‌شود و هرگز طعم هیچ محتوایی را با تمام وجود درک و احساس نمی‌کند. او هر از چند گاهی که حوصله‌اش سر می‌رود و یا از روی اعتیادی که به این شبکه دارد، آن را با اشاره انگشتی باز می‌کند و شاید نوشته من هم در آن میان به دیده شود.

در این نمایشگاه شلوغ رد شدن کسی از مقابل غرفه ما که شاید نیم‌نگاهی هم به آن بیندازد، باعث خوشحالی ما می‌شود و ما مدام در حال کنترل تعداد افرادی هستیم که با سرعت رد می‌شوند و تعداد عابران هرچه بیشتر می‌شود ما خوشحال‌تر می‌شویم و احساس می‌کنیم که با بالا رفتن تعداد آنها، اعتبار ما هم بیشتر خواهد شد ولی زهی خیال باطل.

در مقابل اما وبلاگ همچون خانه وبلاگ نویس است. هر کسی که به آنجا مراجعه می‌کند، با وارد کردن آدرس آن وبلاگ در آدرس‌بار مرورگرش وارد خانه او شده و معلوم است که صرفاً آمده تا دقایقی را با نویسنده وبلاگ و افکارش سپری کند، چند تا از نوشته‌های او را بخواند و برود.

به نظرم هر مخاطب وبلاگ به اندازه صدها مخاطب صفحات اینستاگرام ارزشمند و ارزش‌آفرین هست. جالب‌تر از همه اینکه این مراجعه‌ها و رفت و آمدهای دوستانه دوطرفه هستند و ما مدام در حال مراجعه به وبلاگ‌های همدیگر و خواندن نوشته‌هایی هستیم که با دقت و تمرکز بالایی نوشته شده‌اند و خیالمان هم راحت است که با دقت و تمرکز بالایی هم خوانده می‌شوند.

زمانبندی استوری اینستاگرام

مدیریت همزمان چند اکانت اینستاگرام

حس و حال صمیمت در وبلاگ بیشتر است!

شبکه‌های اجتماعی هرکدام برای خود یک سری پروتکل‌ها و محدودیت‌ها دارند که باعث می‌شوند نه نویسنده در آنجا راحت باشد و با فراغ بال بنویسد و نه مراجعه‌کننده حضور کامل داشته باشد.

اصلاً فلسفه وجودی شبکه‌های اجتماعی نه سرگرم کردن ما و نه سود رساندن به کسب و کارها است، هر آنچه در آنجا وجود دارد، تنها و تنها برای سودرسانی به شرکتی است که صاحب اصلی آن محیط محسوب می‌شود و همه الگوریتم‌های آن هم بر همین اساس طراحی و بهینه‌سازی شده‌اند.

برای همین همچنان معتقدم دوستانی که از طریق وبلاگ نویسی و داشتن وبلاگ پیدا کرده‌ام، ارزشمندترین و ماندگارترین دوستانم خواهند بود و هدف ما ساختن دنیایی بهتر در کنار همدیگر است. هدفی که در شلوغی و محتوای مبتذل شبکه‌های اجتماعی به سختی قابل دستیابی خواهد بود.

پس بلاگ نویسی یا اینستاگرام نویسی؟

پی‌نوشت: مطمئناً شبکه‌های اجتماعی هم مزایایی دارند که بهره گرفتن از آنها در جهت تقویت و رشد وبلاگ، یک استراتژی و رویکرد اصولی به حساب می‌آید. به شرطی که این کار هدفمند و با آگاهی کامل صورت گیرد.

مدیر هاب برای مدیریت همزمان چند اکانت اینستاگرام ، فیسبوک ، یوتیوب و …